Seckinleri elestiren herkes popülist degildir. Popülistler seckin karsiti olmanin yani sira cogulculuk karsitidir. Sadece ve sadece kendilerinin halki temsil ettigini iddia ederler. Bütün diger siyasal rakipleri mesruiyetten yoksundur ve onlarin destekcileri halkin bir parcasi olarak görülmez. ... Daha yakindan baktigimizda ise, popülistler icin önemli olanin sahici bir irade olusturma sürecinin sonucunda ortaya cikan ürün veya sagduyu sahibi herkesin faydalanabilecegi bir ortak iyi olmadigi görülür. Onlar icin önemli olan siyasal sonuclari sonradan ortaya cikarilacak bir sembolik gercek halk temsilidir.
Popülizm, son yillarda bütün dünyada politika analizlerinde belki de en sik kullanilan kavram. Genellikle demagoji ve fanatizmin baskinlasmasiyla, cogulculuk karsitligiyla, ifade özgürlügü ve yargi bagimsizliginin erozyonuyla, yabanci düsmanligi ve fasizan etkilerle birlikte tartisiliyor. Ancak, o kadar yaygin ve güclü olmamakla beraber, bir sol-popülizmden de söz ediliyor. Zaten popülizm olgusunun, sag- sol ayriminin bulanmasiyla, yerlesik partilerin ve parti sistemlerinin
cözülmesiyle ilgili bir yani da var. Her halükarda popülizm, 21. yüzyilin ilk ceyreginin politik alt üst oluslarini anlamlandirmaya calisirken kacinilmaz bir kavram.
Jan-Werner Müller, bütün dünyada ilgi uyandiran eserinde, popülizmin dünya görüsünü, politik anlayisini, ruhunu anlamaya calisiyor. Le Penden Trumpa, Kaczysnkiden Orbana, Erdogandan, Putine, Chaveze, farkli ülkelerden ve politik yelpazenin farkli köselerinden deneyimlere bakarak, canli bir örneklemin icinden konusuyor.
Popülizmi ciddiye almaya cagiran bir deneme.
